SOS

05.00 uur. De kerkklok slaat. Ik schrik wakker van een blaffende Gerrit. Buikpijn! Hij moet eruit. Terwijl manlief naar beneden gaat en Gerrit de tuin instuift, geeft kater James  acte de préséance. Hij likt mijn hals en bijt in mijn neus: zijn manier om te vertellen dat ook hij eruit wil.

Slapen lukt niet meer. Ik luister naar de vroege vogelgeluiden en denk na over mijn nieuwe boek. Hoe kan ik deel 1 op een mooie manier afsluiten… Hé, een inval, best een leuke al zeg ik het zelf. Zal ik het opschrijven? Nee, geen zin om het warme dekbed open te slaan. Even lezen dan? Toch maar niet, om dezelfde reden.

De kerkklok laat voor de derde keer voorzichtig iets van zich horen. Vertrouwd én praktisch, want zonder de ogen te openen weet ik precies hoe laat het is. Het nachtklokje klinkt minder hard dan het geweld dat altijd rond acht uur losbreekt. Ik dommel in, droom levensecht over windvlagen en regen. Buiten is gelukkig niets te horen.

Synchroon aan het luiden van de klok van zeven, breekt er een kakofonie van klanken uit. ‘Ka, ka, ka,’ en ander gekrijs. In de dakgoot aan de oversteek van het huis klinkt onrustig gerommel en gestommel. Het gaat er stevig aan toe. Ik stap uit bed om poolshoogte te nemen.

Natuurlijk, het zijn de slimme buurtkauwtjes. Een grote groep met hun eigen hiërarchie en gewoontes. Onze zinken dakgoot is hun favoriete verzamelplek. Zodra ik ’s morgens trippelende pootjes hoor, is het tijd om op te staan. Terwijl zij de dagplanning doornemen, poets ik mijn tanden. Eer ik beneden ben, zijn zij hem doorgaans alweer gevlogen.

In de ochtendschemering fladderen de brutaaltjes van onze buurt: de luidruchtige halsbandparkieten, geagiteerd rond de schoorsteen van de overbuurvrouw. ’s Nachts slapen zij in de bosschages aan de oevers van de Oude Maas. Overdag houden zij zich op in de oude boom naast de kerk.

De groepen vliegen op. Maken grote glijvluchten rond de kerktoren om vervolgens krijsend terug te keren. Dit ritueel herhaalt zich tientallen keren. Ruzie, territoriumdrang, het voorjaar in de kop? Na een kwartier keert de rust weer.

Later op de dag signaleert kleinzoon een dode aalscholver, bungelend in de boom van de halsbandparkieten. Zichzelf opgehangen aan een simdraad van een slordige visser. Kleinzoons vogelhart bloedt.

Fungeerden de kauwen en halsbandparkieten wellicht als alarmcentrale? We zullen het nooit weten.